Zo’n vijf jaar geleden werd ik getipt over deze plek door een aardige explorer uit Veendam en het duurde niet lang dat ik weer een trip maakte naar het Groninger platteland. Stil en verlaten, een langgerekte weg met hier en daar boerderijen, maar pal er tegenover een woonhuis met vrij uitzicht. Parkeren zou opvallen, ook al staat de auto verderop. Brutalen hebben de halve wereld, maar ik ben soms wat te bescheiden; de eerste keer bleef het bij verkennen.
Na een tijdje een tweede poging gewaagd en ik was uiteraard nu wel van plan om over de spreekwoordelijke drempel te stappen. Eerst even langsrijden en een kilometer doorrijden, de kansen inschattend tussen een geslaagde poging of een zogenaamde failure. Ik koos voor het eerste, keerde de auto en reed terug. Als ik de plek weer nader staat er een auto voor geparkeerd en stapt er een man uit, type oud en enigszins onverzorgd uitziend. Ik vertrouw het niet, een dakloze wellicht, die daar zijn tijdelijk onderdak heeft gevonden? Ik besloot door te rijden, poging twee kon ook in de categorie ‘failure’.
Een jaar later een derde poging, samen met mijn zoon Twan, en nu moest het dan toch eens gaan gebeuren. Ik had ondertussen wat meer fotoseries gezien van andere urbexers en wist dat het zeer de moeite waard was om er alles aan te doen om poging drie te doen slagen. Per slot van rekening was het onze voorgangers ook gelukt. Helaas…we waren net uitgestapt en op het terrein toen er wederom een auto stopte en dezelfde persoon als bij poging twee uitstapte. Voor hij ons aan kon spreken zaten wij al weer in de auto richting Friesland. Tot zover poging drie.
Poging vier was afgelopen februari en we waren weer met zijn tweeën, Twan en ik. De planning was vroeg vertrekken, maar uiteindelijk werd dat toch weer een uurtje later dan gepland. Aangekomen op de plaats delict resoluut parkeren, camera uit de tas en gaan. Na anderhalf uur ongestoord fotograferen tussen de wildgroeiende struiken, half ingestorte loodsen maar vooral prachtige oldtimers, waren de foto’s wel gemaakt. Missie geslaagd, snel weer richting auto. Hoewel…staat daar nu een auto geparkeerd met iemand er in en houdt deze ons in de gaten?
Jazeker, de man stapt uit met de melding ‘betrapt’! De politie zal worden ingeschakeld, want het is een komen en gaan van mensen die foto’s maken en onderdelen stelen. We weten Kees, want zo heet hij, te overtuigen dat we geen kwade bedoelingen hebben en winnen zijn vertrouwen. Kees begint aan een lang relaas over de autohandel, over zijn zieke vrouw Annie, over de locatie verderop waar ook allemaal auto’s staan en van zijn broer was, over de Formule 1 en Monaco, over Duitsers waarvan hij de auto blokkeerde met behulp van een ‘toevallige’ passant. De man is een spraakwaterval en niet te stoppen!
Na een uur en meerdere pogingen om in de auto te stappen lukt het ons uiteindelijk om Kees een goede dag te wensen en rijden we met foto’s en een hilarisch verhaal rijker weer naar huis. Skitterend, wat een bijzondere hobby is dit toch!
Facebook Comments